Kalbimde bir sen, yine sen.

Yine bir düğüm boğazımda. Çalan şarkımız ve düşlerimde yine sen, her bir hücremde, kurduğum tüm cümlelerde. Unuturum sandım zamana bırakınca seni nasıl sevdiğimi. Her dokunduğum tende aradım; kokunu, sevgini, sımsıcak gülüşünü. Olmadı, yapamadım. Sensizliğimle yetinebildim sadece. Titreyen sesimle adını fısıldıyorum içimden. Şarkı gibi geliyor ismin bile. Sense döktüğüm tüm gözyaşlarını, söylediğim her şarkıyı yazdığım her şiiri başkasına ithaf ettiğimi sanıyorsun. Teselli ediyorsun beni, benimle içleniyorsun.Yakın iki arkadaş gibi konuşmalarımız o kadar yakıyor ki canımı, senin beni rahatlatmak için üzülmemem için yaptığın tüm o sözler o kadar acı ki. Anlatamıyorum, söyleyemiyorum. Kaybetmekten korkuyorum. Sadece eski günleri istiyorum. Sarıldığımda kokunu içime çekebilmeyi, yüzünü gördüğümde hissettiğim heycanı, mutluluğu, ellerimin titreyişi kimi zaman kitlenip konuşamayışımı ve herşeye rağmen mutlu olmayı. Artık sen bile yetemezsin bu sevgiye. Ne anlayabilirsin ne yeterli sözü sarfedebilirsin. İstediğim zaten bu değil. Sadece seni tekrar görebilmek istiyorum. Eskisi gibi olabilmeyi, yine koşup sarılmanı, her gördüğümde aynı sözleri duyabilmeyi. Evet, eskisi gibi; yakın iki arkadaş gibi...